Film Az ışık altında

رمز موفقیت نمونه های موفق از آب در آمده در این است كه توانسته اند بی معنایی جهان را برای كاراكتری كه دچار اختلال شخصیت شده است و نمودی از سنگینی ملال آور لحظات را در خلوت خویش حمل می كنند به تصویر بكشد، به طوری كه خارج از پرده نقره ای مخاطب تعمیم روایت را به دنیای واقعی و غیرسینمایی خویش حس كرده باشد.
چگونگی القاگری حوادث در این ژانر سینمایی از منظر راوی نقش تعیین كننده ای در همراهی همگام مخاطب با این گونه آثار دارد، چراكه خواسته و امیال راوی است كه فضای خیال آمیز و غیرواقع را باید بسازد و چنانچه نقصانی در انطباق بین شخصیت پردازی و كنش داستان طراحی شده رخ دهد، نه واقعیت خیال پردازی شده قابل باور می نماید و نه خیالی كه رنگ و بوی واقعی به خود گرفته است، پتانسیل خلق اتمسفر اعتماد را دارد. در نتیجه عجین نشدن شخصیت و كنش در این فیلم ها، تصاویری غیرهارمونیك و البته فالش را ارایه می دهد كه موضوعیت فیلم را به ریپ می اندازد.

او شما را وادار می کند بی آنکه سردرگم شوید در زمان سفر کنید. کمی طول می کشد که به فضای فیلم عادت کنیم اما بعد از آن همه چیز لذت بخش می شود. در ابتدا با زوجی (صابر ابر- لیلا زارع) طرف هستیم که ظاهرا مرد به همسرش شک دارد. ما این شک را باور می کنیم و همراه مرد هستیم تا متوجه ی خیانت زن بشویم. اما موضوع کاملا خلاف تصور ماست. همسر زن و ما همه به دنبال شبحی هستیم که حضورش در گذشته بوده و حالا سایه اش روی زندگی این زوج سنگینی می کند. قطع های زمانی به خوبی پرداخت شده بدون این که مخاطب را گیج کند یا او حتی احساس کند که در زمان عقب و جلو می رود. اما هر چیز خوبی لزوما بدون ایراد نیست.