Film Yanık Tapınağın Büyüsü

افسون معبد سوخته از این منظر قابل توجه است که گویی داستانی را روایت می کند که با ضمیر ناخودآگاه ما ارتباط آشنایی برقرار می کند. خیانت و تراژدی مصائب انتقام که در تمامی فرهنگ ها قابل فهم است برمحمل این آشنایی اثرگذارتر می شود.
عشق دغدغه دیرینه کیومرث مرادی در آثارش و صدالبته به روایت زیرکانه نغمه ثمینی برصحنه ایرانشهر تماشایی است.
عشقی که در این داستان حتی پسرک زاده فرایند معجرهای نباتی را به جنبش وامی دارد و دنیای نمایش را برخلاف پیچیدگی هایش ساده فهم و جذاب می کند. روایتی سه گانه ای یک موقعیت هر بار و در هر حکایت پیچش های تازه می یابد و هر بار رمزهایی از آن گشوده می شود.
در وجه دیگر توانمندی متن همین رمزگشایی های پی درپی خودنمایی می کند که همراه با معجزه غافلگیری در سبک اجرا تماشاگر را مسحور خود می سازد.

داستان این نمایش، داستان زن شمن تنهایی را روایت می کند که در معبدی کهنه و پوسیده به مراقبه مشغول است. یک شب زنی به همراه کارآموز جوانش به معبد می آیند و شمن ابتدا آن دو را به درون راه نمی دهد، اما با شنیدن راز ورود معبد، آنها را می پذیرد و... این نمایش در واقع به روایت یک افسانه باستانی درباره مفهوم عشق و زیبایی می پردازد و در آن زمان و مکان مشخصی وجود ندارد و شاید بتوان گفت در میان کارهای مرادی، افسون معبد سوخته کاری است متفاوت. از سوی دیگر باید گفت که مناسبت های داستان به دلیل تلاش کارگردان برای حفظ فضای فرهنگ ژاپنی نهفته در متن نمایشنامه، جلوه ای مضاعف پیدا کرده است. همچنین انتخاب درست صحنه «بلک باکس» و تصادفی نبودن آن حکایت از دانش کافی کارگردان و طراح صحنه آن دارد.