Film Uçuş kartı

مهدی رحمانی هرچقدر که در تجربه اولش یعنی فیلم «برف» تلاش کرده بود که پیرنگ های فرعی متنوعی را حول پیرنگ اصلی اش طراحی کند و ماحصلش هم آن شده بود که فیلمش از تعدد زیاد همین بحران ها آسیب دیده بود که کمک چندانی به روایت اصلی قصه نمی کرد و تمرکز مخاطب را مدام به هم می ریخت، در فیلم جدیدش یعنی «کارت پرواز» عملا از آن ور بوم افتاده است! فیلم کارت پرواز ایده ابتدایی خوبی دارد و عملا ما را با یک حادثه محرک درگیر کننده، وارد دنیای فیلمش می کند اما پس از تعریف موقعیت بحرانی پیش آمده برای شخصیت ها، دیگر شاهد هیچ کشمکش دراماتیک و حتی پیرنگ فرعی درگیر کننده ای در ادامه فیلم نیستیم. صحنه های اضافی بسیارند و طولانی بودن زمان برداشت ها هم در کلِ جهان فیلم منطقی ندارد و می تواند مخاطب را خسته کند.

کارت پرواز یک ایده بکر و جذاب در بسترش دارد. دختری به نام ندا (ندا جبرئیلی)، در پی مشکلات مالی با بلعیدن مواد مخدر قصد دارد برای یک قاچاقچی، مقداری مواد به ترکیه منتقل کند. اما قبل از پرواز و در فرودگاه، اوضاع به هم می ریزد. منصور، جوان دیگری که او هم هدفی مشابه دارد، از حالات ندا متوجه می شود که مواد در معده او نشتی داده است و درباره این موضوع به او هشدار می دهد.
چنین خط داستانی بی شک، عجیب و غیرعادی است. اما وقتی نوشته پایانی فیلم روی صفحه نقش می زنند و از رقم نگران کننده قربانیان ترانزیت مواد مخدر و رشد این رقم در چند سال گذشته خبر می دهد، با حقیقتی تلخ و غیرقابل انکار روبرو می شویم.

کارت پرواز قصه به شدت تلخی دارد و آنچنان این قصه را واقع گرایانه تعریف می کند که می توان ادعا کرد فیلم احتمالا بر اساس واقعیتی گفته نشده ساخته شده باشد. قصه فیلم روایتگر افرادی است که از نداری و ناچاری، مواد مخدر را به شکل حبه های ریزی که دورشان پلاستیک کشیده شده می بلعند و این جنس را برای موادفروشان جابجا می کنند. افرادی که بعد از خوردن مواد مخدر، به سفرهای خارجه رفته و در کشور مربوطه مورد عمل جراحی قرار می گیرند تا تمامی مواد به دست صاحبش برسد. با قصه وحشتناکی روبرو هستیم و کارت پرواز می خواهد این قصه وحشتناک را در ابعاد مختلف روایت کند. برگ برنده کارت پرواز بازی قوی دو بازیگر اصلی آن و به ویژه ندا جبرئیلی است. گریم بسیار خوب جبرئیلی را نیز نباید نادیده بگیریم که حال و هوای این آدم درمانده را بهتر عیان می سازد. کاراکتری که جبرئیلی بازی می کند از درمانده ترین و بدبخت ترین کاراکترهایی است که در سینما به تصویر کشیده شده و همذات پنداری کردن با او بعد از مدتی کار بسیار سختی است. جمله «حقیقت تلخ است» در فیلم کارت پرواز آنچنان محسوس و بامسما است که هر بیننده ای برای فرار از واقعیت دلش کمی درام داستانی سینمایی می خواهد اما فیلمساز به طرز بی رحمانه ای داستان خودش را واقع بینانه و به دور از فانتزی های داستانی در سینما پیش می برد.

ندا جبرئیلی بازیگر فیلم کارت پرواز فیلم شروع خوبی دارد و می تواند مخاطب را با خود همراه سازد، بازی بازیگرها، ندا جبرئیلی و منصور شهبازی، کاملا طبیعی است و انتخاب این دو به عنوان کاراکترهای اصلی کاملا هوشمندانه است، زیرا چهره هایی هستند که مخاطب از آنها چندان در نقش های دیگر سابقه ذهنی ندارد، بنابراین پذیرش نقش و باور پذیری داستان قابل قبول تر است. نماهای لانگ شات که در طول فیلم بسیار دیده می شود، جبر و قربانی بودن دو ضد قهرمان را بیشتر تلقین می کند. توجه بیش از اندازه به جزئیات مشمئز کننده مثل صحنه های استفراغ یا قسمت انتهائی فیلم، بار ناتورالیستی فیلم را تشدید می کند. فیلمبرداری ساده اما حساب شده فیلم و استفاده کمتر از موسیقی به واقع نمایی و گاهی به سمت مستند رفتن فیلم کمک کرده است.