حسین یاری نمی خواهد بهروز وثوقی باشد و مهران غفوریان هم قرار نیست نقش کاکارستم را مثل بهمن مفید بازی کند؛ همین واقعیت «داش آکل» را تبدیل به فیلمی قابل تأمل و سرگرم کننده می کند. داستانی آشنا که این بار نمی دانیم قرار است چگونه تمام شود.
حسین یاری علاوه بر اینکه به لحاظ چهره و فیزیک به رُل آکل می خورد، با بازی مناسب خود توانسته نقش شخصیت محوری فیلم را به خوبی ایفا کند. «آکل» تنها شخصیتی است که به جز کمرنگ تر شدن بازی درونی و درگیری عاشقانه اش، آنقدرها هم از خصوصیات قهرمان متن اصلی دور نیست.
مهران غفوریان که تقریبا تمام عمر بازیگری خود را به ایفای نقش های کمدی پرداخته در این فیلم فرصتی برای نشان دادن توانمندی های خود در یک نقش متفاوت می یابد و به جرأت می توان گفت به خوبی از پس این کار برمی آید. «کاکا رستم» کاراکتری است که در عین منفی بودن در بسیاری صحنه ها بامزه است و با آنکه دست به قتل قهرمان قصه می زند اما آنقدرها هم سیاه نیست.
مرجان با بازی هلیا امامی، که با تغییرات فیلمنامه براهیمی مجال بیشتری برای ایفای نقش یافته نیز انتخاب خوبی برای این نقش است چرا که هم بازی قابل تاملی دارد و هم به لحاظ خصوصیات ظاهری و گریم، چندان بی شباهت به دختران آن روزگار نیست.
