سینمای ایران برای عقب نماندن از قافله، این سال ها چند باری تلاش کرده در ژانر وحشت فیلم بسازد که تمام آن ها به دلیل تلقی غلط سازندگان شان درباره موجودیت ترس و وحشت در روح و روان آدمی و البته نوع غلط و عقب مانده پرداخت آن ترس ها در ساختار فیلم ها ی شان، به نتیجه ای نرسیده اند. نمونه متأخرش آن شب (کورش آهاری) است که زور می زند ترسناک باشد اما نیست. دلیلش در بین گفته هایم درباره جنون مشخص خواهد شد. چرا که غالب فیلم های به اصطلاح ترسناک سینمای ایران، از مشکلاتی یکسان رنج می برند. اما اگر قرار باشد جنون را با توجه به ژانر موردنظرش تقسیم بندی کنیم و آن را در کنار آن شب قرار بدهیم که به شکل جالبی هم زمان با هم اکران شده اند، باید بگویم که فیلم قدکچیان (که چهارپنج سالی از ساختش می گذرد و تازه به اکران آنلاین رسیده) فیلم بسیار بهتر و سروشکل دارتر و حتی ترسناک تری ست
اما با این وجود، همین ابتدای کار باید به کامران قدکچیان آفرین گفت. او که یک همه فن حریف به تمام معنا در سینمای ایران است، حالا در هفتادوسه سالگی و بعد از کارگردانی و تدوین بیش از بیست فیلم، دست به تجربه ای باحال زده که نشان می دهد او در این سن و سال هم هنوز عاشق سینما و تعریف داستان است.
