Film Milli ve gidilmemiş yolları

تهمینه میلانی فیلمسازی است که بیشتر به دلیل گرایش های فمینیسیتی اش در فیلمسازی شناخته می شود. کارگردانی که در چند فیلم آخرش همواره مردان را عامل آزار و بانوان را قهرمانان بی چون و چرای داستان هایش معرفی کرده که از جبر زمانه به ستوه آمده اند اما راه فراری برایشان مهیا نیست.
در «مَلی و راه های نرفته اش» میلانی بار دیگر داستانی را روایت کرده که در آن مردان هیولا و روان پریش هستند و شخصیت زن اصلی داستان نیز قربانی جنون آنان معرفی می شود.
نکته ناامیدکننده درباره اثر جدید تهمینه میلانی این است که فیلمساز کماکان اصرار دارد که زن های داستانش همواره باید ساکت و قربانی باشند چراکه نمی توانند در مقابل رفتار مخرب مردان کاری از پیش ببرند. تفکری که احتمالاً در دوران ساخت «دو زن» می توانست کارکرد به مراتب بهتری داشته باشد اما در عصر کنونی، ترسیم دنیای یک زن ابداً به سادگی پرداخت شخصیت ملیح نیست و می توان راه حل های متفاوتی برای خروج از بحران در چنین شرایطی ارائه نمود.

"ملی و راه های نرفته اش" را دقیقا میتوان در بهترین حالت ادامه دهنده و در بدترین حالت تکرار کننده راه فیلم هایی همچون قرمز از فریدون جیرانی دانست. فیلمی که با یک اتمسفر مشابه سعی دارد از رابطه ای سخن به میان آورد که همانند کابوس است و حقیقتی غیرقابل انکار در مورد مردانی که با حکمفرمایی زن را همچون وسیله یا برده ای برای خواسته های خود میبینند. به طور کلی فیلم به صورت کاملا جانبدارانه سمت و طرف ماهور الوند در نقش ملیحه است. دختری که به خیال کسب آزادی بیشتر از خانواده گریخته و تن به ازدواج با مردی داده که به گمانش چشم انداز روشنی در زندگی اوست منتها زمانی که ما از یک حقیقت و معضل اجتماعی صحبت می کنیم قدم اول پرداخت یکسان به زن و مرد قصه میباشد که این موضوع لازمه اش تحقیقات بیشتر جهت تجزیه و تحلیل این موضوع است. اگر چه مملکت ما مشکلات بسیاری در زمینه رسیدگی به مسائل اینچنین دارد اما بهتر بود به قول لاوسون بعد از به اوج رساندن برای گره گشایی راه حلی هم بیان می شد.
ملیحه و راه های نرفته اش پر واضح از اثاری همچون قرمز و یا دوزن عقبتر گام برمیدارد چرا که اصالت موضوعی این فیلم به دلیل: نگاه جانبدارانه و یک طرفه، پرداخت غلط و غیرشفاف زندگی خانواده ها، ارائه دیالوگ ها و مونولوگ های به شدت شعاری، عدم وجود منطق در وجوه شخصیتی کاراکتر ها، بازی های نه چندان دلچسب، کارگردانی ضعیف به خصوص نابازیگرها در نیمه اول فیلم، حضور تمثیل های بی ارتباط موضوعی، تزریق والیوم هیجان به سبک فیلم های هالیوودی و بسیاری موارد دیگر هیچگاه حفظ نمیگردد.