بزرگ ترین امتیازی كه «پسر آدم،دختر حوا» نسبت به «آتش بس» و سایر كمدی های این روزهای سینما ما دارد، ساختار بصری كاملا متناسب و اتفاقا خوش ساختش نسبت به ساخت كمدی اثر است. در اكثر كمدی های سینمای ما، كارگردانی مناسب، عنصر كاملا فراموش شده ای است كه استفاده از آن گویا گناه كبیره ای به حساب می آید.
حتی در «آتش بس» كه اثر موفقی هم محسوب می شود، كارگردانی میلانی به هر نوع فیلمی شباهت داشت به جز كمدی. اما جوان در فیلم خود، ساختاری كاملا هماهنگ با ماهیت كمدی اش را حفظ كرده. این موفقیت در درجه اول مربوط می شود به فیلمبرداری بسیار خوب فرج حیدری كه تقریبا در كمدی های سینمای ایران اتفاق نادری محسوب می شود. دكوپاژ تمامی صحنه ها به شدت استادانه است و البته ادای دینی به سینمای وایلدر بزرگ نیز محسوب می شود.
