Film Altın

«طلا» مانند ساخته های پیشین پرویز شهبازی، حول محور جوانانی است که در وضعیت امروز اجتماغ ایران دچار مشکل شده و یافتن راه خروج از بحران برایشان ناممکن است. فیلم روایتگر داستان 4 جوانی است که قصد دارند با راه اندازی یک مغازه سوپ فروشی، به درآمد و کسب و کار مستقل برسند اما در این راه با مشکلات جدی مواجه می شوند. مقدمه « طلا » نوید بخش اثری تاثیرگذار را به مخاطب می دهد که با بررسی معضلات اجتماعی قصد دارد موشکافانه، زندگی جوانان امروزی را به تصویر بکشد. اما ایرادات « طلا » بسیار بیشتر از آن است که اجازه دهد اتفاقات فیلم در ذهن تماشاگر ماندگار شود.
بزرگترین ایراد فیلم عدم تمرکز بر قصه است. پرویز شهبازی مانند اغلب ساخته های قبلی اش، در اینجا نیز متمرکز بر قصه اصلی فیلم نبوده و تا جایی که امکان داشته، خرده ماجراهای مختلف را به داستان اضافه کرده که اغلب پر از ایراد و حفره های فیلمنامه است و بدتر از آن اینکه کوچکترین تاثیری در پیشبرد قصه و بسط دادن آن ندارند. خرده روایت های فیلم « طلا » به حدی ناکارآمد است که با حذف آنها به راحتی اثر یکپارچه تر شده و تماشای آن برای تماشاگر ساده تر.

در نگاه کلی «طلا» فیلم کاملی به نظر می رسد؛ اثری قصه گو که می تواند بحران و تعلیق ایجاد کند، اما «طلا» حفره های زیادی در فیلمنامه دارد که فیلمساز با شگرد و مهارت همیشگی اش آن ها را پنهان کرده است.
قطعاً «طلا» از فیلم قبلی پرویز شهبازی یعنی «مالاریا» چند قدم جلوتر است، اما این فیلم نمی تواند چفت و بست های منسجمی مثل «نفس عمیق»، «عیار ۱۴» یا «دربند» داشته باشد. شهبازی که بیشتر آن را فیلمنامه نویسی مستعد می دانیم در نگارشِ «طلا» کمی عجولانه عمل کرده به همین دلیل روند قصه و ایجاد بحران به هیچ وجه نمی تواند مخاطب را تحت تاثیر قرار بدهد. با اینکه هسته مرکزی فیلم های شهبازی جوانان هستند، اما چند جوان فیلم طلا به شکلی حیرت آور عقب افتاده و عقیم هستند، حتی تعلیق هایی که در فیلم کاشته شده کاملاً بی فایده تلف شده است، موضوع فیلم درباره بیکاری، اعتماد و عدم اعتماد است. چند جوان به دلیل گذراندن معیشت خود می خواهند رستوران افتتاح کنند، اما چگونه می شود که چند جوان مغازه ای را اجاره کنند و قرارداد بنویسند و بعد تازه بروند و داخل مغازه را ببینند؟!

«طلا» فیلم قابل قبولی ست اگر بااغماض از بسیاری از اشکالات فیلمنامه ی آن عبور کنیم . علاوه بر آن بازی های فیلم نیز گرچه روان اند اما هیچ یک از پرسوناژها شخصیت پردازی آن چنان خاصی ندارند؛ هیچ ویژگی منحصر به فردی در این آدم ها یافت نمی شود که بتوان به آن پر و بال داد و بنابراین بازی ها نیز در همان حد و اندازه ی کاراکترها باقی مانده اند و نمی توان بازی چندان چشمگیری را از هیچ یک از بازیگران مشاهده کرد.

مهم ترین نکته مثبت در مورد طلا در مورد گروهی است که شهبازی به آن شکل داده. ما با گروهی از جوانان سی واندی ساله طرف هستیم که همگی به بن بست های بزرگی در زندگی خود رسیده اند؛ به نوعی طلا دهه شصتی هایی را نشان می دهد که نتوانسته اند از جوانی خود استفاده کنند و حال در آستانه ورود به میان سالی هم با مشکلات جدی تری روبرو شده اند.
البته وجود عنصر پول و تفاوت ثروتی که این شخصیت ها دارند، باعث شده که سطح مشکلاتی که کاراکترها بسته به وضعیت مالی آن ها، متفاوت باشد. جالبی کار اینجاست که بیشترین درگیری برای دو نفر از این گروه پیش می آید که از همه پولدارتر و از همه فقیرتر هستند و همین تضادهایی که در داستان شهبازی خواسته آن ها را در طلا به تصویر بکشد، بیشتر و نمایان تر کرده است.