Film Nergis Mevsimi

«فصل نرگس» با محوریت اهدای عضو، فیلمی خوش ساخت و فکر شده است و ثابت می کند آذربایجانی فیلم سازی پر ایده و دغدغه مند است. آذربایجانی در این فیلم پر لوکیشن و پر بازیگر توانسته با پرداخت مناسب شخصیت ها داستانی سرگرم کننده با استفاده از تکنیک های سینمایی تعریف کند که به دل مخاطب می نشیند و با او ارتباط برقرار می کند. رویکرد فمینیستی آذربایجانی که در فیلم اولش هم مشاهده می شد در اینجا نامحسوس تر حضور دارد.
آذربایجانی برخلاف فیلم سازانی چون تهمینه میلانی و رخشان بنی اعتماد، پیرو رویکرد فمینیستی متأخر است و به جای آنکه برای برابری زن و مرد بجنگد پیام برابری حقوق این دو را می دهد، موضوعی که در لایه های زیرین آخرین اثرش هم خودش را نشان می دهد؛ اما «فصل نرگس» برخلاف آیینه های روبرو و آنچه در ابتدای فیلم به نظر می رسد، فیلمی زنانه نیست. «فصل نرگس» از معضلات اجتماعی با دیدگاهی فرهنگی صحبت می کند و همه طبقات و افراد یک جامعه را مخاطب قرار می دهد. «فصل نرگس» با روایت موازی آدم های متفاوت و از طریق به کارگیری موتیف هایی مثل دسته گل نرگس و جدول کلمات متقاطع، داستانش را پیش می برد و این آدم ها را به هم مرتبط می کند.

«فصل نرگس» فیلمی ست در مورد سخاوت و بخشش، در مورد هدیه دادن، مهربان بودن، آینده نگر بودن، حیات بخشیدن. فیلمی ست در مورد عاقبت به خیری، جاودانگی و عضویت در کمپین اهدای عضو.
تقریبا تا گره گشایی، بیننده فکر می کند در حال دیدن چند داستان موازی ست؛ اما در حقیقت برخی از سکانس هایی که می بینیم فلاش بک هستند. پر واضح است که نگارش فیلم نامه ای این چنین چقدر دشوار بوده است. به انسجام، روان بودن و درست پیش رفتن داستان، دیالوگ ها، داستانک ها، اتفاقات و عکس العمل ها تماما فکر شده و هر صحنه ای با دقت و وسواس تصور، نوشته، فیلم برداری و تدوین شده است. به همین خاطر است که شما در حین دیدن فیلم دچار کوچک ترین شبهه ای نمی شوید مگر در گره گشایی. خب، در کل ِ فیلم، نتیجه ی صبر و تحمل داشتن و قضاوت نکردن را به خوبی دریافتیم. هر جا کاراکترها عجول بودند و بی درنگ همدیگر را قضاوت کردند، دچار اشتباه شدند، حال مخاطب عزیز هم بعد از چند دقیقه حوصله کردن، متوجه اصل ماجرا می شود و درمی یابد چه صحنه ها و سکانس هایی فلاش بک بوده اند. ناگهان همه چیز بر بیننده آشکار می گردد و او حقیقت ِ این فیلم لطیف را به خوبی درمی یابد و تحت تأثیر این همه عشق و محبت قرار می گیرد.
داستانک ها و پرسوناژها هر کدام خصوصیات روحی و اخلاقی، گرفتاری ها، مشکلات، آرزوها و حسرت های خود را دارند. مهم نیست هر کاراکتر چقدر از لحاظ زمانی در فیلم حضور دارد، چون فیلم فصل نرگس با تک تک ِ این کاراکترها که معنا یافته است. چه کاراکترهایی که در فیلم حضور فیزیکی دارند و چه کاراکترهایی که حضور معنوی دارند، به مانند زنده یاد خانم «عسل بدیعی».

اگر از تکراری بودن نقش های بسیاری از بازیگران فیلم فاکتور بگیریم، بازی های فیلم در سطح بالایی قرار دارند و با یکدیگر هماهنگ اند. بازی های یکتا ناصر و ریما رامین فر، از بازی های خوب فیلم است که تا حدودی به جذابیت آن انجامیده و گوهر خیراندیش نیز در قالب نقشی تکراری اما خوش پرداخت بازی خوبی را ارائه می دهد. از این منظر، «فصل نرگس» بی شباهت به «آینه های رو به رو» نیست زیرا در آن فیلم هم بار عمده ای از کار بر عهده ی بازیگران بود و بازی خوب دو بازیگر اصلی که قطعاً با هدایت درست و حرفه ای فیلمساز صورت گرفته بود تأثیر بسیار زیادی بر کیفیت اثر گذاشته بود.
دیگر عناصر فیلم، همچون فیلمبرداری و تدوین نیز در سطح کاملاً متوسطی قرار دارند؛ نه می توان ایراد اساسی از آن ها گرفت و نه می توان آن ها را در زمره ی بخش های هوشمندانه فیلم قرار داد.

فیلم بدلیل نوع دیالوگ هایش و نوع برخورد پرسوناژها با یکدیگر مخاطب را احساسی می کند و لبخند را به لبان مخاطب می نشاند. و می تواند تا حدی مخاطب را با خود همراه کند. فیلم مبهم است و این مبهم بودن آن باعث می شود تا مخاطب به فیلم فکر کند. اما در نهایت به نتیجه ی خاصی نمی رسد. در کل فیلم میتواند کمی مخاطب را هیجان زده کند و لذتی را به دل بنشاند.