فیلم منهای تمام مصالح آرشیوی غنی و مصاحبه های بی پرده اش با افراد نزدیک و هم بازی و هم زیست حجازی، دو بخش بازسازی شده هم دارد: یکی تصاویر سیاه و سفیدی که به عنوان گوشه هایی از کودکی حجازی با توجه به عکس ها و حرف های او دربارۀ فرق قائل شدن پدرش میان او و برادر به دلیل شیطنت او ساخته و در دل فیلم گنجانده شده؛ و دیگری تصویرهای انتهایی که از نمای نقطه نظر حجازی وارد استادیوم آزادی می شود و حرمت می بیند. در مورد اول، اساساً این ظهور ناگهانی تصاویر بازسازی شده به ساختار گزارش گونه و پیشروی مبتنی بر تقویم و بیوگرافی در فیلم، نمی خورد و طبعاً فیلم را به ورطۀ ناخوشایند مقایسۀ کودک بازیگر با عکس های خود حجازی در آن سن و سال می افکند.
