Film Sarhoş Nergis

جدایی از کلیت، یکی از ویژگی های مثبت و درخور توجه فیلم، لذت شنیدن موسیقی اصیل ایرانی آنهم با نغمه و آواز خوانندگان برجسته موسیقی سنتی است که اتفاقا در سراسر فیلم هم جریان دارد و روح و روان انسان را سر کیف می آورد، اما مسئله مهم چگونگی قرار گرفتن این موسیقی ها در قالب یک اثر منسجم است. «نرگس مست» دلش میخواهد یک نمونه فاخر از سینمای پست مدرنی باشد که در فضای رویایی و خیالی خود با سینمای کلاسیک شوخی کند و از سینمای مدرن فاصله بگیرد و در این میان کمی انتقاد هنری را نیز در خود بگنجاند.

نرگس مست ساخته سید جلال الدین دری یک شاعرانه متمرکز بر موسیقی و خیال است که توانسته تکنیک عروضی شعر را در تدوین و نه میزان سن به بلوغ روایی رساند . شعر همواره در ستایش از زیبایی سروده می شود و موسیقی به عنوان هنر نامتناهی ابیات را با خود به فرای تخیل انسان می برد . این ویژگی به وفور در برخورد استاد پیشکسوت با نسل جدید این جامعه هنری و چگونگی درک آن دیده می شود . «نرگس مست» اگرچه در برخورد ابتدایی شاید یک تقلید از سینمای شاعرانه غرب باشد اما به تنهایی می تواند سینمای ایران را از تبدیل شدن به یک بنگاه اقتصادی نجات دهد و در پس خیال خود معنای شاعرانه تولید کند .