«جامه دران» درباره رنج زنان است. فارغ از این بحث که آیا واقعاً رنجی وجود دارد یا تنها آنچه روی پرده نقره ای دیده می شود، همان کارخانه رویا سازی است و در واقعیت، این زنان رنجی را متحمل نمی شوند. فیلم سراسر صحنه هایی است از غم و اندوه سه زن: «شیرین»، «مه لقا»، «گوهر»
وقتی قرار بر اقتباسی سینمایی از یک کتاب باشد، باید به نکات بسیاری توجه داشت؛ مانند «زاویه دید». زاویه دید ِ کتاب «جامه دران» (نوشته «ناهید طباطبایی») دانای کل است و در آخر کتاب، مضمون و نتیجه گیری از همین راوی دانای کل به خواننده منتقل می شود.
تنها ایده درست و قابل قبولی که در فیلم وجود دارد، صحنه ای است که «مه لقا»، دست «شیرین» ِ خردسال را گرفته و با سرعت از دست ِ «گوهر» فرار می کند. بین «مه لقا» و «گوهر» ریل قطاری وجود دارد و لحظه ای بعد قطار از میان آن ها گذر می کند. میزانسن در این صحنه طوری طراحی شده که جدایی مادر از کودکش را به خوبی نشان می دهد امّا این ایده سه دقیقه ای، نه تنها سطح فیلم را بالا نمی آورد، بلکه در چنین فیلمی اصلاً به چشم نمی آید. «جامه دران» فیلمی آشفته است و کارگردان قصد داشته که نابلدی خود را پشت یک کتاب نسبتاً پر فروش پنهان کند.
