Film Ben ve Şarmin

من و شارمین به چند دلیل فیلم قابل احترامی محسوب می شود. از مهم ترین دلایل آن می توان سوژه اصلی فیلم یعنی نقد و مبارزه با خرافه گرایی که مساله بسیار مشکل سازی برای بعضی از خانواده ها شده است را نام برد. خرافه گرایی در این فیلم به هجو کشیده شده ولی این شوخی ها به حدی نیست که فیلم را تبدیل به یک اثر سینمایی لوده بازی کند. دومین دلیل احترام به فیلم هم در همین موضوع جا می گیرد. من و شارمین برخلاف فیلم های دیگر کمدی خانوادگی سال های اخیر، یک فیلم کمدی سخیف نیست و به شعور مخاطب خود توهین نمی کند. کارگردان تا حدودی توانسته از هدر رفتن اثر و تبدیل آن به یك کمدی بی ارزش دوری کند.

«من و شارمین» تا جایی که امکان داشت سعی می کند از هجو و لودگی های رایج در فیلم های به اصطلاح کمدی اجتناب کند و در این امر نسبتا موفق است. در این ماجرا صرفا به دیالوگ و حتی متلک های آب نکشیدهِ بازیگرانی مثل مجید صالحی نمی خندید. بلکه واکنش بازیگران به قصه و اتفاقات در حال جریان باعث می شود تا با یک لبخند، ماجرای این فیلم را دنبال کنید. روایت داستان در «من و شارمین» برخلاف نام فیلم، متمرکز بر شخصیتِ تینا است و به اقتضای جریان و روایت، مخاطب مجبور می شود از جانبِ تینا، قصه را دنبال کند. حال هر چقدر می خواهد شخصیت پردازی تینا رو اعصاب و سرتق باشد! اصولا ویشکا آسایش ساخته شده برای ایفای نقش در کاراکترهایی که نچسب هستند و چموش! البته شخصیت پردازی تینا به خوبیِ شخصیتِ بیتا دارابی در فیلم «ورود آقایان ممنوع» نیست و در نیمه ی دوم فیلم، تغییراتِ زیادی پیدا می کند. به عبارتی دیگر، شخصیت اولِ این ماجرا به راحتی رفتارش تغییر پیدا کرده و به همین راحتی از ایمان و باورهایش دست می کشد. با این حال، این فیلم اهداف دیگری به جز نشان دادن خیالات و توهم های یک دختر دم بخت در چنته دارد.