Film Letiyan

نخستین فیلم بلند سینمایی علی تیموری، قابل تأمل و تاثیرگذار است. فیلم با شخصیتهایی معدود و قصه ای باورپذیر موقعیتی پیچیده را تصویر می کند و معضلی اجتماعی را با ظرافت بیان می کند.

به زعم من، قشر متوسط تحصیلکرده شهری، دغدغه اصلی لتیان است؛ طبقه ای که در دهه اخیر (چه در سینما و چه در جامعه) در حال سپرده شدن به فراموشی است

"لتیان" آغاز قابل قبولی دارد. معرفی شخصیت ها قابل قبول است.گره داستان هم بدون تلف کردن وقت بیان می شود. اما اولین مشکل در این فیلم همان کلیشه ای بودن داستان است. با مشخص شدن گره داستان، مخاطب به راحتی می تواند حوادث ادامه فیلم را حدس بزند. دلیلش هم این است که تعداد فیلم هایی که به چنین موضوعی پرداخته اند بسیار زیاد است. همین کلیشه ای بودن باعث شده است کشش زیادی در مخاطب برای دنبال کردن فیلم ایجاد نشود.
موضوع بعدی که باید به آن اشاره کرد دادن اطلاعات به مخاطب است. مخاطب در کل فیلم منتظر است ببیند بین سلما (پریناز ایزدیار) و مانی (علیرضا ثانی فر) در گذشته چه اتفاقی افتاده است. اما در طول فیلم، هیچ اطلاعات خاصی به مخاطب داده نمی شود و ناگهان در انتهای فیلم سلما در یک مونولوگ همه اطلاعات را یک جا به مخاطب می دهد. در این زمینه می شد اطلاعات را به صورت یکنواخت در کل فیلم پخش کرد تا جذابیت و کشش فیلم بیشتر شود.

"لتیان" شبیه بیشتر آثار نمایشی درام چند سال اخیر در سینمای ایران است. آثاری که با موفقیت "درباره الی" بیشترین توجه را به خود جلب کردند و چندین نمونه مشابه اما با کیفیت پایین هر سال ساخته می شوند. داستان با قصه چند دوست آغاز می شود که به یک ویلای لوکس سفر می کنند. سفری که در ابتدا به نظر می رسد سفری دلپذیر است، اما به زودی مشخص می شود که اسرار گذشته مردم در این سفر وجود دارد که نباید آنها را فاش کرد.
مشکل اصلی "لتیان" شخصیت پردازی ضعیف آن است. شخصیت های داستان فاقد خصوصیاتی هستند که می توانند درام را پیش ببرند. همه شخصیت ها انسان های یک بعدی هستند که تعریف تک خطی دارند و روحیه آنها از ابتدا تا انتهای فیلم تغییر نمی کند.