داستان آنها (احسان سلطانیان) روایت گری نمی کند بلکه بلند بلند شعار می دهد و این شعارها از زبانی سنگین و به آرامی ساتع می شوند . سه زن که هرکدام به نحوی بر لبه تیغ احساسات و عقل گرایی راه می روند و در پایان احساسات خود را بر منطق ترجیح می دهند
باید اذعان کنم که فرم دوربین روی دست درست ترین انتخابی بود که مولف می توانست برای این فیلمنامه انتخاب کند
با همه این تفاسیر باید اقرار کنم که سینما محفل تبادل نظر اجتماعی است و چنین اثاری هر چند الکن و ضعیف می تواند شروع فرآیندی به نام زیستن اجتماعی باشد که این روزها جامعه از آن گریزان است . احسان سلطانیان استعداد فیلم سازی دارد و این استعدا نیازی به تایید یا تکذیب من مخاطب ندارد بلکه باید حمایت شود تا به فرم و قصه ای یکپارچه دست یابد .
