Dizi Yaşamak istiyorum.

می خواهم زنده بمانم را اگر بخواهیم از لحاظ تکنیکال و شرایط تولید بررسی کنیم، یکی از بهترین تولیدات دو دهه اخیر هنرهای نمایشی ایران است.

به باورم آنچه «می خواهم زنده بمانم» را کمی سرتر از دیگر مجموعه های در حال پخش می کند همین نگاه کاملا بومی است و لاغیر.

کارگردانی شسته و رفته، روی سکانس به سکانس نیز کار شده و تفکری پشت ماجراست. فیلمبرداری نقطه قوت بخش کارگردانی این سریال است و به نوعی یکه تازی می کند. چراکه دوربین خودنمایی و بازی نمی کند و عملکردی پخته و صحیح از خود به جا می گذارد. فضای دهه شصت به خوبی برای مخاطب مجسم می شود اما طراحی لباس اصلا خوب نیست و بیننده تصور می کند که لباس های به کار گرفته شده در این سریال مد روز هستند! گریم نیز گاهی به تاثیر از طراحی لباس، امروزی عمل می کند. هر چند که ایرادات طراحی لباس و گریم دلیلی مشخص دارد و آن هم زیبا نشان دادن کاراکتر هما حقی است که برای چفت و بست فیلمنامه لازم است.
تدوین سریال به خوبی عمل کرده و ریتم قابل قبولی به کار داده است. انتخاب همایون شجریان به عنوان خواننده اثر تصمیمی هوشمندانه بوده و صدای او با فضای سریال همخوانی دارد. موسیقی متن نیز می توانست گوش نوازتر و قوی تر عمل کند؛ چرا که ما با سریالی عاشقانه طرف هستیم و عملکرد موسیقی در این ژانر حائز اهمیت است. اما موسیقی متن، ساده و روتین عمل کرده و حرفی برای گفتن ندارد.

وقتی فیلم یا سریالی تلویزیونی به دوره تاریخی خاصی می پردازد، اولین نگاه بینندگان و مخاطبان به دقت در بازسازی حال و هوای آن دوران است. از ظاهر و شکل و شمایل افراد و شخصیت های درگیر در آن تا لوکیشن ها از خیابان و معابر تا ساختمان ها، وسایل و اثاثیه خانه ها و خودروها و بسیاری جزئیات ریز و درشت دیگر. جزئیاتی که می توانند هر بیننده ای را به دورانی که وقایع فیلم و سریال در آن رخ داده پرت کنند.
در همان سکانس ابتدایی سریال، گفتگوها و موقعیت هایی را داریم که به خوبی حال و هوای دهه شصت را زنده می کنند. گفتگوهای هما و نادر با یکی از نیروهای بسیج، یکی از کلیدی ترین نکات برای وفاداری به حال و هوای دوران وقوع اتفاقات سریال است. دورانی که با سختگیری های خاصش شناخته می شود. ماشین ها در ایست بازرسی ها وارسی می شوند. ماموران بسیج و پلیس از نسبت پسر و دخترها سوال می پرسند. خبری از دوربین فیلمبرداری، نوار کاست و ویدئو نیست.

اولین و درشت ترین ایرادی که از دل همان پلان های قسمت اول سریال هم توی ذوق بیننده می زند، گریم تصنعی زنان سریال است. هما حقی و شیوا که از نقش های کلیدی سریال هستند، چندان شباهتی به ظاهر و شکل و شمایل خانمهای دهه شصتی ندارند. به هر روی، شاید کارگردان و طراحان صحنه و گریمورها در عین آگاهی تصمیم گرفتند از خیر گذاشتن ابروهای ساده تر و رقیق کردن آرایش صورت بازیگران زن خود بگذرند تا بینندگان امروزی را از دست ندهند!